Anas ibn Molik roziyalloxu anhu dedilar: «Rasululloh sollallohu alayhi va sallam vafot etgan farzandi uchun yig`layotgan bir ayolga shunday degan edilar: <>> dedi. Rasululloh sollallohu alayhi va sallam undan uzoqlasharkanlar unga: «Bu Rasululloh sollallohu alayhi va sallam edilar», - dedilar. Ayol farzandining o`limiga qayg`urayotgan bo`lsa, endi dardi ustiga dard qo`shilib, uzr so`rash uchun Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning huzuriga oshiqdi. Uni eshik oldida turganlar ko`rmadi va ayol to`g`ri Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning oldiga kirib bordi: «Ey Allohning Rasuli (u ko`pol so`zlarimni) sizni tanimasdan gapirdim! Kechiring», dedi. Rasululloh sollallohu alayhi va sallam: «Eng maqbul sabr musibatga ilk duch kelgan oningdagi sabrdir», - dedilar.
Sabrni bizlarga o`rgatgan hadisi sharif bu. Musibat ilk kelgan lahzada baqir-chaqir bilan fig`on qilib, butun dunyoni boshimizga kiyib bo`lgach, «sabr qildim» deyish sabr emasligini anglaymiz. Suyukli bir insonni yo`qotish evaziga o`zimizni tutishimiz mana shunday bo`lishi lozim ekan. «Albatta, biz Allohnikimiz va unga qaytguvchimiz.» («Baqara» surasi, 156-oyat).
"Olim etishtirgan onalar" kitobidan